o değil de mutsuzluğum çok ağır. ama başkalarına yüklemeye de kıyamıyorum. ne de olsa az bi zaman değil geçirdiğimiz. o da elim gibi ayağım gibi hatta böbreğim gibi. sancılı ve dirençli.
şu günlerde satıra sığmayan o son harf gibiyim. bi şeyler gidiyor evet ama yolu sorgulamıyor. acaba önemli olan sadece gitmek mi? yaptığım geçmek mi geçiştirmek mi? üstelik çok ağır nefes alıyorum. zaten hiçbir paragfaf da bu şekilde başlamaz ki.
vakit geç oldu. nerdekiler bekler?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder