15 Nisan 2011 Cuma

öylesinebirşeyler

     insanın hayatında belli dönemler olur.içini anlatılmaz bir sıkıntı kaplar ve bütün hayat enerjisi sanki koskocaman bir süpürgeyle gelip vakumlanmış gibidir.eminim hepinize olmuştur.ben de ondan oldum işte.bi tuhafım bugünlerde.
     neşem gittikten sonra korkar oldum her şeyden.beni ayakta tutan şey demek ki etrafta saçma sapan espriler yapıp kimse gülmediği halde kahkahalara boğulmakmış hatta 'yine patladı samsunlu' demelerine rağmen umursamamakmış ya da sokakta yürürken kendi kendime konuştuğumda, insanların yüzüme baktıklarını farkedip onlara dil çıkarma eğiliminde bulunmammış.ama şu sıralar öyle değil.tedirginim gereksiz yere.haa bir de oldukça kararsızım ve genelde pişmanım.ne gidebiliyorum ne de kalabiliyorum ve de artık daha az iyi ki diyorum.ne hikmetse iştahtan hiç kesilmedim.aramızda kalsın buna da çok bozuluyorum.
     ama inanıyorum ya da inanmak zorundayım az kaldı geçecek her şey.geçmeli ki daha fazla güleyim ve güldüreyim.ve de böyle dertli dertli gitmesin elim klavyeye.


                                                 = neyse ben kaçar.amin bismillah.=

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder